Bez szczypty szaleństwa słabo się żyje. Z początku nawet jest wygodnie, ale z biegiem czasu jest jakby bardziej nudno. Tak przynajmniej czuję. A im dłużej o tym myślę, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mam rację.
Marzenia się spełniają. Tylko mocno, mocno, mocno w nie wierz – śpiewała Majka Jeżowska. Nie, nie i jeszcze raz nie.
Pojawiają się w Twoim życiu czasem dość niespodziewanie. Bywa, że tylko na chwilę. A mimo to mają moc, by zrobić w nim prawdziwą rewolucję. Ludzie, którzy ciągną Cię w górę.
10 tysięcy dni minęło w ostatni piątek. Ponad 27 lat. Tyle czasu już oglądam ten świat.
Sortowanie informacji to dziś działanie niezbędne, by nie zginąć w ich nadmiarze.
Tym razem nie przebiegłam. Kolejne 5 kilometrów nie wskoczyło na licznik. Okoliczności po raz kolejny odmówiły mi przyjemności pokonywania tego dystansu.
Budzę się. Za chwilę, jak od kilku ostatnich dni, przekręcę się na brzuch i uniosę na czworakach. Ten poranny taniec nie ma nic wspólnego z wizją pobudki człowieka sukcesu. Skoro tak to po co wstawać z łóżka?
Odpuść sobie czasem, mówili. Ja nie chciałam. Miałam przed sobą cel i wytyczoną jasno do niego drogę. Nie było czasu na przystanek, na refleksję. Musiałam iść. A ból? Ból przemija.
Pytasz mnie skąd jestem. Kiedy odpowiadam, że z Warszawy, krytykujesz. A co jak Ci powiem, że po prostu jestem stąd?
Siedzę w ciszy. Smutno jakoś mi. Słucham muzyki a po policzkach płyną mi łzy. Samotność puka do mych drzwi.
