„Ja…”, „Moje…”, „Dla mnie…”, „Moim zdaniem…”. Zaryzykuję stwierdzenie, że – choć może niechętnie się do tego przyznamy – myśleć o sobie zdarza się nam bardzo często. Niby to dobrze, bo powinniśmy dbać o siebie. Jest w tym jednak pewne ryzyko.
Jesteśmy 8 lat temu. To moment, gdy zaczynam studia. Nie prowadzę dziennika. Bloga tym bardziej nie. Zapisuje emocje tylko w pamięci.
Siedzę w ciszy. Smutno jakoś mi. Słucham muzyki a po policzkach płyną mi łzy. Samotność puka do mych drzwi.
Nie potrafię na koncercie się do Ciebie śmiać. Patrzysz na mnie nawet może. Nie wiem. Z dźwiękiem niczym jedno trwam.
Mam 27 lat. Kolejny rok minął i jest to doskonała okazja by podsumować co się wydarzyło. A przy okazji opowiedzieć o szykujących się zmianach.
Życie bez ojca dla osób wychowanych w tzw. „pełnej rodzinie” może być niewyobrażalne. Mi bez taty żyło mi się całkiem dobrze. Żeby to zrozumieć musicie dowiedzieć się jaki mój ojciec był.
Mówi się, że podróże kształcą. Jacek Walkiewicz w swoim wystąpieniu Pełna moc możliwości dodaje, że tylko wykształconych. Po wyprawie do Wiednia muszę powiedzieć, że mocno się z nim w tym zgadzam.
…jak po wielkiej bitwie kurz pozostaniesz w nudnej szarej rzeczywistości. I znowu zaczniesz ją kolorować.
Kolejna edycja polecania twórców internetowych trwa. W tym roku Andrzej Tucholski prowadzi Share Week już po raz piąty. Tym razem i ja pokusiłam się by spośród czytanych najczęściej blogów wybrać te, do których wracam najchętniej.
Na kartach historii zapisać się trwale. Takie miałam marzenie w dzieciństwie. Chciałam wtedy wynaleźć lekarstwo na raka i zostać ikoną kina współczesnego. Być może też teatru. Dziś już zapisuję sobie także mniej spektakularne osiągnięcia. I to mi się bardzo dobrze sprawdza.
